Bot

Je leeft trager in mijn herinnering

op een regenachtige dag

zonder eind.

Vastgezet tussen muren

van een eeuwig leven

waarin er zich een stille wereld afspeelt

van jou alleen.

Je bent een vorm die transformeert

tot een substantie van wie je bent

en niets meer dan je toen was.

Een ik.

In mijn perspectief.

De tijd gomt stilaan je stem uit

kleurt mijn gedacht aan jou

buiten de lijntjes.

Ik vergeet hoe het weer moet

en slijp de herinnering

wanneer ze bot wordt

en als ze terug scherp is,

wordt ze weer bot.

Je vervaagt langzaam

in zachte golven

kom en ga je.

Als een druppel water op een blad papier

je doordrenkt

je weekt

je dijt uit.

Ik probeer je op te vangen

voor je volledig uitdroogt.