Bochten

Vandaag reden we evenveel bochten voorbij

als in het leven.

Kronkelingen die soms trager

dan weer sneller voorbijgaan,

waar stilstaan onmogelijk lijkt.

Bomen zwaaiden en wind blies

stralen van verwondering achter

elke hoek die we passeerden.

Rotsen wezen ons standvastig de weg

langs diepe vergezichten

van oneindigheid.

We fantaseerden elk ons verhaal

en vergaten de tijd die ons

normaal in bedwang hield.

We deelden verbazing en euforie

via Franse klinkers.

We speculeerden over puddinggele huizen met houten luikjes,

bloedrode geraniums,

solitaire bankjes

en probeerden de dichtheid van de dennen in het bos

met moeite te bevatten.

Alleen de heimwee die in herinneringen naar vroeger

sluimerden, bleef voor elk van ons onbekend en kabbelde

rustig verder langs smalle riviertjes.

Vandaag reden we evenveel bochten voorbij

als ooit het leven.

13 augustus 2020