top of page
IMG_02255.JPG

De weg van vertroebeld geluk

Tussen gedachtpeuteren, droomvangen en gelukskoorts

Zoeken
Foto van schrijverCarolina Tini

De man die niet wist hoe laat het was en toch wel. Deel één.

Een tengere man, gekrompen en gegroeid door de tijd,

in volgorde van gestalte en lichaamsbeharing,

verward zoals de knopen van zijn hemd,

vroeg mij, met een verbazingwekkend zuivere stem, welk uur ik hem kon geven.

Ik antwoordde zes uur. Op de kop.

Hij vond het vreemd.

Ik vond het kunnen.

Juist vroeg hij hetzelfde aan iemand anders

en die zei vier uur.

Hij dacht zeker dat het nu nog maar vijf uur was

aan de lichten van het kantoor tegenover zijn huis te zien.

Hij wist precies wat er gebeurde.

Ze vergaderen en zitten aan hun bureau.

Er zijn geen leuke activiteiten,

volgens hem.


De straten waren donker,

gelukkig niet verlaten.

Hij zei dat mijn hond grote flaporen had

en dat ik ze daaraan moest ophangen.

Hij moest bulderlachen. Bulder de bulder.

Ik gaf een schamele, hortende ha ha ha ha, alsof ik ging niezen.


Tegen een andere voorbijganger

hoorde ik hem zeggen dat mijn hond grote flaporen had.

Hij lachte en draaide zich om,

maar de voorbijgangers lachten niet.

Ze keken me verontschuldigend aan

en ik kon niet anders dan meelachen

en voor een paar seconden

zijn wereld laten opengaan.



 

62 weergaven0 opmerkingen

Recente blogposts

Alles weergeven

Steengrill

Platgetrapt

Schaduw

Comments


bottom of page