De perfecte moordscène

We fietsten

en trapten

en lachten.

Ik verschoot van de schim van het

zwarte paard in de wei achter

prikkeldraad en brandnetels.

Het was 23u46, ongeveer.

De maan had de vorm van een sikkel

en sneed de lucht in twee tinten grijs.

Alsof het in een decor hing, waarin wij fietsten

in een race tegen de stilte van onze schaduwen,

die ons na elke lantaarnpaal weer inhaalde.

Het was de perfecte setting voor een moordscène,

maar waarom zouden ze?

We hebben niets om te stelen,

behalve ons doodsimpel geluk.