Weg van wat was

Terwijl de zon bloemen deed verwelken,

tuinen en huiden deed verkleuren

en glazen deed glinsteren,

overviel mij

het gevoel van verlatenheid,

terwijl ik alles behalve eenzaam ben.

Omringd door tijd, ruimtes, muren en voorwerpen

die vervlogen zijn

die verhalen vertellen van vroeger

wat nu niet meer is,

maar die wel nog blijven sluimeren,

telkens je ze weer ontdekt.

Die een soort heimwee of verlangen opwekken

dat vaak verborgen zit

of geroofd wordt door het voorbij tikken van momenten

die je nooit volledig kunt

grijpen en beleven

tegelijkertijd,

want dan behoort het moment

al tot wat was

en niet meer is.

Die momenten bewaar je dan,

sla je zorgvuldig op

ergens achteraan

nog wat verder

links

rechts

nog verder door.

Tot je de weg kwijt bent.

“Ik voel me schuldig

dat ik mijn ouders niet vaker heb kunnen zien,” zei hij.

Mijn keel pitste de zichtbare emotie

toe, die zich een weg naar buiten wilde banen.

“Ik ben zo blij dat je hier bent.

Wij zien elkaar niet meer zoveel als vroeger.

Niet zoveel als ik zou willen”, zei hij

en terwijl de zon buiten scheen, leek het binnen te regenen.

Armen sloten zich rondom mijn lichaam.

Stevig en geborgen, zoals die van een vader

horen te zijn.

Hij toonde me opnieuw

de weg

die we samen bewandelden

tussen muren en ruimtes die

verhalen fluisterden,

wat nu niet meer is,

maar wel even terug kan zijn.