Doorzichtig

Tranen van regendruppels vallen langs het halfopen dakvenster naar beneden.

De zwaartekracht trekt hun substantie uiteen, met een korte tik,

uit een hemelsblauw gordijn bij valavond

doorheen een zee aan wolken.

De ovale parels plenzen elk afzonderlijk tot een vloeibare, doorzichtige massa.

Ze ontwijken elkaar en laten een slakkenspoor achter.

Ze versmelten zoals een estafetteploeg bij de volgende aflossing.

En ze stromen en stromen, langs het vuil dat tegen de ramen plakt.

Ik kan erdoor kijken, alsof de massa niet bestaat.

Ik zie de omlijning,

daar waar de vloeistof op het venster rust

en zich heeft neergelegd,

een doorzichtig randje,

door het licht dat er zich heeft genesteld,

als een veilige cocon die het venster reliëf geeft,

een landschap dat voortdurend verandert.

Je ogen fixeren zich op één druppel, twee druppels

te veel tegelijk

om op hetzelfde moment te aanschouwen.

Je probeert de korte tikken te tellen.

Ze komen sporadisch binnen

via je oren en mond,

verdeeld,

koude minuscule aanrakingen op je huid,

alsof je door het ochtenddauw rent.