Een onvolledig gesprek

Ik raakte verwikkeld in een gesprek

met mijn opa

die er niet meer was.

Hij droeg zijn honinggeel kostuum

met groen gestreepte das.

Zijn gezicht was na eenentwintig jaar

nog steeds even glad.

Hij begon wat op mijn papa te lijken

of mijn papa op hem.

Met zijn zongebruinde huid,

wolkwitte tanden

en zijn poezelig grijze haren, die

voorzichtig zijn hoofdhuid aaien.

Zijn stem voelde vertrouwd.

Alles aan hem eigenlijk.

Alsof het gisteren was dat ik hem nog had gezien.

In de volmaaktheid van zijn bestaan,

bracht hij onvolledigheid met zich mee

en ik besef

dat ik hem eindelijk begrijp,

maar nooit meer dan dat.