Graven

Als je eens diep zou moeten graven,

maar echt diep.

Nee, nee, ik bedoel echt heel diep.

Alsof je tot de kern moet komen.

Dan kom je tot de vaststelling

dat je er niet snel geraakt.

Of juist wel,

maar dat het veel inspanningen vergt.

Graaf dus maar verder. Het is oké.

Al kost het je dagen, weken, maanden of zelfs jaren.

Laat je eventueel helpen door anderen.

Wees niet kieskeurig.

Zolang je maar tot die kern raakt.

Blijf niet te lang steken,

want het besef, het geweten, het kritisch denken,

het ligt daar klaar voor jou

aan de kern van het zijn.

Jouw rede, jouw verstand,

dat wij allemaal mensen zijn.

Mensen? Ja ja,

met een kloppend hart liefst.

Of ja niet echt, want als je dood bent

ben je ook nog mens.

Niet meer levend uiteraard,

maar je wordt herinnerd als mens.

En dat maakt dat je een verleden tijd van

zijn was.

Je hebt een machine aan organen

en je hebt verstand.

Ja, verstand! Eureka.

Als je dat hebt dan besef je

dat je als mens in beweging bent

altijd

dat je bloed vloeit.

dat je stroomt op de golven van de tijd

dat er géén weg terug is,

je bent tevens geen zalm,

dat wat je ook doet, iedereen naar diezelfde kern moet graven

dat wat je ook zegt, aaneengekleefde letters zijn

dat je lichaam niet van staal gemaakt is

dat je naast voedsel ook gevoelens verteert

dat je onderweg wint en verliest

dat je bovenal liefde nodig hebt.

Ja, vooral liefde.

Tot de kern van liefde wil je raken,

maar niet in eenzaamheid,

want daar heb je niets aan.

Om door te gaan tot die kern,

blijf vooral niet steken,

maar help elkaar

en werk vooral samen,

want in het verliefd en geliefd

zijn

ligt de schat naar het ultieme geluk verscholen.