Hier encore

Een jaar geleden

zag ik je voor het allerlaatst.

Ik heb je nog verteld

over de kat van de buren

en het eten op mijn bord,

terwijl jouw woorden

verdampten in de eeuwigheid.

Het schuldgevoel knaagt

aan de randen van mijn geheugen,

omdat ik niet meer bij je langskom

voor een babbel en een koffie,

ook al ben je er niet meer

om op bezoek bij te gaan.

De beelden in mijn hoofd zijn

eindeloos.

Ze spelen zich vooral ’s nachts af

wanneer ik niets anders kan

dan dromen.

Ze leggen willekeurig een fragment op

zonder geluid

zonder geur

gehuld in een vertroebelde

verpakking van herinnering.

Het beeld zweeft door de keuken

waar jij vlijtig aardappelen schilt,

met een handdoek op je benen

en je roze blouse die je jaren droeg.

Ik voel de herinnering

zweven tussen het onbekende nu

en het naakte verleden,

ontbloot door de eeuwigheid,

vastgevroren in jouw handen.

Ik kijk door mijn vingers

door jouw raam

naar jouw straat

en ik voel de veilige muren van jouw huis

rondom mij staan.

Ze wegen zwaar op mijn hart

en drukken op de grenzen van mijn kinderlijk gevoel

waar ik nooit meer naar zal terugkeren.

Het beeld stopt

zoals de middagklok

naast de frigo, boven de stoel,

die is blijven stilstaan.

Ze vervaagt op mijn netvlies

door de leegte van de sprong

tussen toen en nu.

Jij zit aan de tafel

en je zegt niets.

Ik hoor geen stem

en ik ruik

noch het kookvocht van de aardappelen,

noch de smeulende boter in de pan.

En het schuldgevoel knaagt

aan de randen van mijn geheugen,

ook al kom ik geregeld langs

sluimerend in mijn dromen.

Alleen ben jij er niet meer

om op bezoek bij te komen.