Impressionisten van deze tijd

Ik heb altijd een zwak gehad voor schilderijen, films, foto’s en beelden

die de alledaagsheid van het leven grijpen en neerzetten.

Zonder opzet, zonder tierlantijntjes, zonder verstarde poses.

Urenlange conversaties tussen mensen

en het geheimzinnige dat schuilgaat in stille woorden

en het mysterieuze dat zweeft in de tijd waaraan ze gebonden zijn,

jezelf afvragend waar ze mee worstelen,

wat hun op dat exacte moment bezighoudt.

Alledaagse gesprekken die niet alledaags mochten zijn.

Onder vrouwen over hun kinderen en mannen,

onder mannen over het dominerende systeem

en de onuitspreekbare kritiek daarop.

Als ik in achttienhonderdtachtig met één persoon had mogen kennismaken,

indien dat mogelijk zou zijn uiteraard,

dan koos ik resoluut voor de impressionist achter het beeld.

Zij die alledaagsheid vereeuwigden.

De beeldjournalisten.

De durfallen.

De trendsetters.

Honderdveertig jaar later

lijkt iedereen nog steeds een soort van impressionist.

Door de indrukken die we nalaten uit het leven rondom ons,

weliswaar gepolijst met één of andere lichtfilter of vervormde setting.

Beide impressionisten,

die van toen en nu,

tonen drukke boulevards,

gezellige déjeuners sur l’herbe in de schaduwen van grote bomen,

balletmeisjes die repeteren

en keuvelende drinkers in cafés.

We laten indrukken na als sporen

van onze ziel.

Die ons volgen

of toch proberen

om onuitgesproken woorden

voor eeuwig voor zich te laten spreken.