Is er tijd

Om half zeven omsloten de rolluiken

de vensters als slaaprimpels,

terwijl de ochtend

licht door zijn ogen piepte.

“Gisteren was het nu half acht”, zei hij.

Omstreeks elf uur kleedde de tafel zich aan

met twee sierlijke borden,

bijpassend bestek,

bruisend water

en twee kommen koude preisoep.

“Gisteren was het nu middag”, sprak hij.

Om drie uur gromde de percolator

om een filter,

vier scheppen gemalen decafeïne

en een gevuld waterreservoir

tot aan streepje zes, zoals gewoonlijk.

“Gisteren was het nu tijd voor vier uur”, jammerde hij.

Om zes uur kwam de avond

aan de voordeur bellen,

maar het bezoekuur was verstreken.

“Gisteren was het nu eigenlijk zeven uur”, dacht hij.

Om acht uur kwam zijn gestreken

pyjama met korte broekspijpen

op de rand van het bad zitten.

“Gisteren was het nu al negen uur”, twijfelde hij.

Hij keek op zijn horloge

die in zijn dun vel sneed.

“In het leven is er tijd”,

zei mijn opa altijd.