Lieve ma, make, moeke, bomma

Je leefde naar de vier seizoenen

altijd weer

zonder meer

keek je door het gewassen vensterraam

over het stille veld van maïskolven

hoe de tikkende tijd alles omvatte

in het gelige licht dat op de lindebomen kleefde

in het onkruid dat zich in de struiken verschool

in de meesjes die jou voor het middagmaal bedankten

en in de hortensia’s die langzaamaan hun kleur vergaten.

Je leefde op tijd

naar jouw gevoel

je had nooit te klagen

over het verstrijken van de dagen

die kwamen er toch telkens opnieuw

daar was je van overtuigd

zolang de postbode maar bleef zwaaien

en de krant volstond met nieuws

zolang de groentesoep nog lekker smaakte

en het bezoek voorbij jouw warme voordeur raakte.

En als de dagen begonnen te korten

wachtte je altijd op de volgende morgen

want het licht zou altijd wederkeren

naar waar jouw verwondering zich had gericht.

Je was zoals de standvastige lantaarn

voor het huis op de Onze-lieve-vrouwlaan

die ons vaak dolend

door de donkerte begeleidde.

Je werd zoals het verdunde licht

langs de gaten van de rolluiken

die op winterse dagen

steeds minder kracht hadden

om erdoor te raken.

Je bent nu dichtbij

in het vergezicht

van de stille maïsvelden

te vinden.

Alleen kijken we nu

nooit meer

samen met jou een keer.

Jacqueline † 30 november 2021