Onderweg

op het mosgroene pad

van overwoekerde struiken,

vergeten onkruid,

smeuïge boterbloempjes,

lieflijke madeliefjes,

okergele paardenbloemen,

pluizige witte donsjes

en woeste knotwilgen,

kom ik haar tegen.

Ze verschuilt zich daar graag,

in stilte

die zij als stil ervaart.

Dagelijks staat ze te contempleren, te luisteren en te kijken

of ik haar tegemoet zal komen.

Ze vult haar longen met een enkelvoudige stof uit de atmosfeer.

Diep.

Dieper dan ik ‘s nachts adem.

Ze zet de luiken van bloesems open

en laat een frisse wind waaien.

Ze proeft alles wat zoet is,

nooit raakt ze verbitterd.

Ze keert met de zonnige bloemen mee naar het licht,

daar waar haar zoektocht bloeit.

En ze leeft.

Ja, ze leeft echt.

Als ik ze zie en hoor.

Als ik ze wil zien en horen.

In voorbijgaande aard,

want dat wil ze,

gezien worden, gehoord worden, erkend worden.

Ze schuilt in het hoge gras,

in de olijfgroene bladeren van de wilg en

in de dansende pluisjes van een uitgebloeide okergele paardenbloem.

Ik herken ze daarin.

Ze nestelt zich in bochten van mijn pad

en laat me buiten de lijntjes kleuren.

Recente blogposts