Op de vlucht

Het lijkt soms alsof het kind in jezelf

op de vlucht gaat,

wanneer je achter elke waarom

een logische reden kunt geven,

tot er niets meer overblijft

om verwonderd over te zijn.

De essentie tot op het bot afknagen,

zoals bij ribbetjes in stroperige saus.

De vettige ledematen

veeg je daarna wel netjes af,

want je moest maar eens onuitwisbare vlekken maken op een satijnen bloes van tachtig komma zoveel virtuele getallen.

Wanneer je het kind opnieuw tegenkomt

Verstopt achter een boom,

hangend aan een tak,

starend naar een slak

of rennend achter niets dan eigen benen,

laat je verwondering terug toe.

Alsof ze even terug op bezoek wil komen

voor een limonade en wat chocolade,

voor vettige vingers en

vlekken op je T-shirt,

voor krokodillentranen

en schaterlachen tot je er bijna in stikt.

Om het hardst te schreeuwen

en te rennen binnen adem

Om ongegeneerd te geeuwen,

wanneer je daar nood aan hebt.

Om graag mandarijntjes te pellen

en herfst fout te spellen.

Om je tong uit te steken

en om met meer dan twee woorden te spreken.

Om de klok niet in de gaten te houden

en afstanden altijd als levenslang te beschouwen

Om je te verkleden op een doordeweekse dag

of de kapper gewoon zijn gang te laten gaan,

om naïef te zijn en te geloven in het goede

en om niet te twijfelen aan haar bestaan.

Om de kerstboom in een regenboog te transformeren

of de kerststal tot leven te wekken,

om liggend in het gras naar de wolken te turen

en allerhande figuren te raden,

ook al kunnen ze alleen maar in je fantasieën bestaan.

Om te giechelen wanneer je papa hoest

of om alleen maar de soep van je oma te lusten.

Om mensen naar jou te zien lachen,

alleen maar om wat je doet en wie je bent.

Om te roepen: "kijk!" en te wijzen naar alles wat je ziet.

Om verwondering toe te laten

voor het weer op de vlucht schiet.