Pompoensoep en geluk

Terwijl ze de harde stukken

pompoen met moeite in blokjes sneed,

twijfelde ze over welke groenten ze het liefst van al in de soep zou doen:

wortelen, prei en pompoen

of

wortelen, courgette en pompoen?

Een keuze tussen smaken die

allebei hoogstwaarschijnlijk even goed waren

als de verschillende fases in haar leven.

Elk met een vleugje eigenheid,

soms bitter, soms zoet,

die je doen verlangen naar meer,

maar nooit meer hetzelfde zijn als

voorheen.

Er waren reeds veel versies en gedaanten van zichzelf

gepasseerd, die ze had gedroomd

vanaf zeventien late zomers en vroege herfstdagen,

die ze met warme gastvrijheid en een kom soep had onthaald,

als een soort act van liefdadigheid, zonder oordeel,

uit nieuwsgierigheid

of medelijden?

Bij elk bezoek, leek er een

andere deur te zijn die wagenwijd

openstond, omdat ze die thuis nooit

volledig dichtdeed, zelfs niet

wanneer ze op het toilet zat.

Roerend in de soep, in een cirkelbeweging,

zoals het niet hoort,

las ze in een vriendenboekje daterend uit 2001

over dromen

die ze toen had en die haar

op dat eigenste moment

deden fronsen:

Zo eenvoudig was het

of leek het.

Ze wilde helemaal niets worden,

want ze was altijd al wat ze was geweest:

een gelukszoeker.

En op dat moment op zoek

naar een gelukte pompoensoep.