Socrates weet het sowieso beter.

Vandaag liet hij me de trivialiteit van sociale media ontdekken

Zonder het zelf door te hebben

"Wat zie je allemaal?" vraag ik.

Ik vraag het alsof ik het zelf niet heb

of alsof ik blind ben en niet kan zien waarlangs zijn ogen scrollen

of alsof ik mijn tachtigjarige buurvrouw ben

die ‘het niet zo heeft op die dingen’, maar toch uit nieuwsgierigheid vraagt

wat er allemaal op te zien valt.

"Beschrijf mij wat je ziet", zeg ik.

Hij kijkt op

duizelig door de snelheid waarmee de nieuwtjes voorbij flitsen.

"Niets speciaals", zegt hij.

"Waarom kijk je dan?" vraag ik.

Lichtjes geïrriteerd omdat ik Socrates’ gedaante heb aangenomen

en waarschijnlijk ook omdat Socrates het sowieso beter weet

en aangezien ik mij heel even Socrates waan, ik het dus ook beter weet.

"Ik zie honden,

wandelingen met honden in de bossen,

muziekplaten,

selfies van vrouwen..."

"Selfies van vrouwen?"

Ik moet lachen, omdat hij het zo banaal verwoordt.

Hij gaat verder.

"Ik zie advertenties van fietsen."

"Ahja, omdat je naar een nieuwe fiets aan het zoeken was!"

"Juist ja."

"Ik zie kinderen,

nog meer wandelingen in de natuur

en nog meer honden."

Triviaal, banaal, maar vooral wat we deze dagen doen.

Niet veel.

Buiten dan die selfies van vrouwen.

Misschien toch maar eens aan Socrates vragen

wat hij daarover te zeggen heeft.