Zijn we verdwaald?

Spieren zo stijf als de takken van de bomen,

het geluid van krakende voeten schaatst over dorre bladeren,

de zomereiken dansen met hun kruinjaponnen,

terwijl de bloemen dirigeren, orkestreren en zingen

en struiken staan er als muurbloempjes bij.

Met het vallen van de avond

suizen gedachten met de wind

langs, tussen en door mijn oren.

Ze spoelen de paden van mijn brein

en vullen ze met zuurstof

om niet te breken als twijgjes.

Bladeren steken voorzichtig de straat over,

terwijl de wind hun hand vastneemt.

Angsten worden door het slijk gehaald,

maar blijven tussen de voegen van mijn schoenen steken,

waar ze gemakkelijk vertrappeld kunnen worden.

De natuur bedekt me onder een moslaag van rust,

de barsten in het beton snijden diep.

Ik bedenk me dat we zo onstuimig zijn als de bomen

die kriskras door elkaar staan.

Sommigen verstrengeld

of met veel groeven,

jong, recht, krom

en toch op zichzelf staand.

Ik adem,

ik krab aan mijn wang,

ik veeg mijn neus af,

ik kijk rond,

ik zie ook

en ik denk,

ik blaas een vliegje van mijn hand

en ik vraag me af of we verdwaald zijn.